Ҷаҳон аз боди Наврӯзӣ ҷавон шуд,

Зиҳӣ зебо, ки ин соат ҷаҳон шуд. 

Инак, боз ба сарзамини офтобии мо баҳори оламоро қадам ранҷа кард. Баҳоре, ки дилҳоро шодию сурур ва зиндагиро саросар файзу неъмату нур мебахшад. Баҳоре, ки бо омаданаш табиатро аз нав бедор намуда, гулу гиёҳу дарахтонро ба сабзишу нуму водор мекунад. Дашту кӯҳи диёр сабзпӯшу гулпӯш гардида, суруди шӯхи мурғакон ба гӯш мерасаду накҳати гулҳои тозарӯ ба машом медамад ва касро масти табиати зебою дилоро мегардонад. Ҳавои муаттари субҳу бегоҳирӯзии Ватан ҳар сокинашро ҳаловат мебахшад. Табиати афсунгар либоси сабзу рангин бабару кулоҳи сафед ба cap, бо зебу зиннати хоса ба истиқболи Наврӯзи оламафрӯз мебарояд. Наврӯзе, ки бо корвони шодию сурур ва файзу эҳсони фаровон вориди хонадони ҳар яки мо мешавад. Наврӯзе, ки оламро бо ҳазорон рангу тобишҳо оро дода, баҳори ягонаи пуртаровату файзбор, баҳори умеду орзуҳои ширини зиндагӣ меофараду олами дилҳоро тасхир месозад. Бале, баҳори оламоро ба диёрамон қадам ранҷа карду боз ҳамагон дар интизору тараддуди истиқболи иди бостонии Наврӯзи дилафрӯзем.

Марҳабо, ай баҳори гулбасар, ай баҳори гулфишон, ай биҳишти ин ҷаҳон, ай сафойи зиндагӣ, ай хушбӯву ай хушрӯ, ай ҳуснбахши ин ҷаҳон, ай паёмовари хушрӯзиҳо, ай паёмовари шодиву сурур, ай паёмовари рӯзҳои накӯ, ай қудсҷашни ориёӣ, ай қудсҷашну покҷашни тоҷикон, қадамҳот мутабаррик бод!

Инак, соли наву баҳори нав, рӯзгори нав, айёми таҷлили куҳанчашн-Наврӯзи оламафрӯз, бузургҷашни кудсиву малакутии тоҷикон даррасид.

Наврӯзро дар баъзе ҷойҳо «Иди сари сол» ва «Иди Соли нав» низ меноманд. Аксарияти асотиру ривоятҳои қадима оғози ҷашни Наврӯзро ба шоҳ, Ҷамшед нисбат медиҳанд... 

Ба номи Худои баҳорофарин,

Баҳорофаринро ҳазор офарин.

Ба Ҷамшеду оини покаш дуруд,

Ки Наврӯз аз ӯ монда ёдбуд.

Аз ин лиҳоз:

Наврӯз ин рузи оғози офариниш, рузи хилқати Одам, рӯзи пирузии равшани бар торики, рузи вусъатёбии замин, рузи нигоҳи гарму нарми хуршед, рӯзи оғози соли нав, ва иътидоли баҳор, розгуйии булбул ба гул, баробарии шаб ва рӯз, рӯзи фуруд омадани фариштаҳо, рӯзи шодӣ, рӯзи шаккаршиканӣ, рӯзи ғалабаи некӣ бар бадӣ, рӯзи ба тахти арзу дод нишастани Ҷамшедшоҳ, рӯзи чуфтбарории марди деҳқон, рӯзи поёни сармову оғози гармо, рӯзи бедории набототу вуҳуш, рӯзи нигаристани Кайхисрав дар Ҷоми Ҷахоннамо, рӯзи раҳойи аз тӯфони Ҳазрати Нӯҳ алайҳумусаллам, рӯзи ёфт шудани ангуштарини Сулаймон алайҳумусаллам, рӯзи бар тахти шаҳаншоҳии Эрон нишастани Ҳушанги пешдодиву Фаридуни Ҳумоюннажод аст.

Наврӯз тӯморест аз Худованди бузург, ки миллати моро аз чашми бадон нигоҳ дошт. Наврӯз нишони ваҳдати таърихи миллати мост. 

Ваҳдати мо ваҳдати дунё бувад,

Ишқи мо бар кулли инсонҳо бувад.

Наврӯз дидори модару фарзанд, Табиату инсон, рӯз ва соати муайяни дидор аст. Бо дамидани сабзаву себаргаҳои баҳорӣ фарзанди фаромӯшкор эҳсос мекунад, ки дербоз модари худро надидааст. Наврӯз таҷдиди хотираҳои азёдрафта аст. 

Наврӯз нишони оли пок аст

Файзе зи худои ҷони пок аст.

Ҷаҳон аз боди Наврӯзӣ ҷавон шуд,

Зиҳӣ зебо, ки ин соат ҷаҳон шуд. 

Наврӯз, яъне сароғози рӯзи нав умеди нек аст. Ba одамият то интиҳои ҳаёташ доимо бо дуои неки арвоҳҳои гузашта ва ниятҳои поки хеш зинда аст. Орзую омоле, ки иддаи шахсон бо баъзан сабабҳо навмеду сарсон менишастанд бо шарофати қадамҳои хосиятбори Наврӯз гиреҳи муаммои эшон бидуни душворӣ кушода мегардад. Воқеан, Наврӯз пайомадҳои хуберо бо худ меорад, ки якеи онҳо тибқи анъанаҳои суннатии мардумии мо он буда, ки дар ин рӯзи бузурги аҷамӣ ба хонаҳои якдигар мерафтанд, аз гуноҳи якдигар мегузаштанд, кинаву қудуратҳоро аз дил дур мекарданд, дарстурхони идонаро бо ҳафт сину ҳафт шин пур мекарданд, ва ба Соли нав бо қалби покиза, бе кинаву ғараз қадам мениҳоданд. 

Дар базми иди Навруз аз ҳафт навъи бода
Ман ҷоми хештанро пур мекунам, рафиқон,
Менушамаш ба шоди бо кулли мардуми даҳр
Рӯи ғаме набинад то ҳафт пушти инсон! 

Пас моро зарур аст чун одату суннати ниёгонамон ба баҳори нав, баҳри ҷашнгирии бузургҷашни Наврӯз, ки оѓози соли навамон аст, бо қадамҳои нав, бо дилу нияти нек қадам биниҳем ва баҳри он бикӯшем, ки дар Тоҷикистони азизамон озодиву ободӣ ва фаровониҳову пешравиҳои иқтисоди, иҷтимоӣ, адабиву фарҳанги ба амал оянд.

Бо истифода аз фурсати муносиб кулли мардуми Тоҷикистон, хамватанони гиромиро бо ташрифи фасли зебои табиат - баҳори нозанин ва иди қудсиву малакутии воқеан тоҷикона Наврӯзи Оламафрӯз, Наврӯзи хуҷастапай самимона табрик гуфта, барояшон дили шоду хонаи обод, тансиҳативу сарсабзиву шукуфоиро таманно мекунем ва ҷониби Худованди якто дасти дуо бардошта, бо умед мегӯем: 

Эӣ Худованди замину осмон,

To ба Наврӯзи дигар моро расон. 

Мудири кафедраи кимиёи фарматсевтӣ ва захршиносии 

МДТ “ДДТТ ба номи Абӯалӣ ибни Сино” д.и.к.  -  профессор Раҷабов Умаралӣ